فرصت پرواز

4-سوادرسانه یعنی چه؟                                                                                                                                                             روشن شدن هرمفهوم،قبلازهرچیزی برای درک صحیح آن مفهوم میتواندکمک کند.سوادرسانه ایی متشکل ازدوعبارت است:«سواد»و«رسانه».                                                                برگردیم به دوران کودکی وروزهای اول مدرسه،زمانی که به مدرسه می رفتیم تا «خواندن ونوشتن»رایادبگیریم ودیگر«بی سواد»نباشیم.درمدرسه ابتداحروف الفبارایادمی گرفتیم؛یعنی نسبت به شکل حروف،صدای آنها ونحوه نوشتن آنها«دانش»پیدامی کردیم.سپس«مهارت»کنارهم گذاشتن حروف وخواندن وهجی کردن کلمات رایادمی گرفتیموبعدازمدتی«کاربرد»کلمات درساختن جمله هاوخواندن ونوشتن متون مختلف راآموختیم وبدین ترتیب«باسوادشدیم»!مجموعه ای ازدانش هادرکنارمهارت هابه اضافه کاربردهادرکنارهم،ماراباسوادکرد.                                              رسانه وسیله ای است که فرستنده به کمک آن پیام خودرابه گیرنده منتقل می کند.رفته رفته ابزارهای ارتباطی گسترش پیداکردودرعصرحاضرباظهوررسانه های چاپی والکترونیکی،رسانه های جمعی شکل گرفتند.مهم ترین تفاوت رسانه های امروزی آن است که می توانندپیام های خودراباسرعت زیادبه طیف وسیعی ازمخاطبان برسانند.                                                                                 همانطورکه سوادخواندن ونوشتن به ماکمک میکندتابتوانیم انواع جملات ساده وپیچیده رابفهمیم ومعناهای متفاوتی ازآن ها برداشت کنیم،سوادرسانه ای هم مهارتی است که بایادگیری آن می توانیم انواع رسانه هاوتولیدات رسانه ای رادرک،تفسیروتحلیل کنیم.هررسانه مجموعه ای ازنشانه های خاص خودراداردکه شناخت این نشانه هادرباسوادشدن مانقش مهمی راایفامی کند. 

خانم اقدس بابایی:                                                           عباس نمازش رابسیارباآرامش وخشوع می خواند.دربعضی وقت هاکه فراغت بیشتری داشت آیه«ایاکَ  انَعبُدُوَإیاکَ نَستَعین» را هفت بارباچشمانی اشکبار تکرار می کرد.به یاددارم ازسن هشت سالگی روزه اش رابه طورکامل می گرفت .اوبه قدری نسبت به ماه رمضان مقید وحساس بودکه مسافرت ها وماموریتهایش رابه گونه ایی تنظیم می کرد تاکوچکترین لطمه ای به روزه هایش وارد نشود .او همیشه نمازش رادراول وقت می خواند ومارانیزبه نمازاول وقت تشویق می کرد. فراموش نمی کنم،آخرین بارکه به خانه ی ماآمد،سخنانش دلنشین تر از روزهای قبل بود.ازگفته های او درآن روز یکی این بودکه:«وقتی اذان صبح می شود،پس ازاین که وضوگرفتی ،به طرف قبله بایست وبگو ای خدا! این دستت را روی سرمن بگذار وتاصبح فردا برندار».به شوخی دلیل این کارراازاو پرسیدم .اودرپاسخ چنین گفت:اگردست خدا روی سرمان باشد،شیطان هرگز نمی تواند مارافریب دهد.ازآن روزتا به حال این گفته ی عباس بی اختیاردرگوش من تکرار می شود.